Genezingsdiensten

In elke gemeenschap is het van belang
om aandacht te schenken aan zieke en lijdende mensen
en vanuit medeleven met hen en voor hen te bidden.

Buitengewoon was en is nog steeds de gave van genezing. De innerlijke genezing van zoveel trauma’s in het verstand, het hart en het geheugen van tienduizenden mensen; maar ook de therapeutische kracht van sommige gemeenschappen die iemand opnemen die gekwetst is.

Niet zelden worden mensen ook  fysisch beter door handoplegging en gebed.

p

Die tekens tonen duidelijk dat de ‘genezer’
God is en niet de mens.

Zo een namiddag bestaat uit:

Lofprijzing met verkondiging en genezingsgebed.

Uitspraak van woorden van kennis door diegenen die deze gave van de Heilige Geest ontvangen.

Getuigenissen over wat God tijdens voorgaande vieringen heeft gedaan.

Gelegenheid om het sacrament van verzoening te ontvangen.

GETUIGENISSEN

Beste zussen en broers,
Als we zo rondkijken en naar de mensen luisteren, hoort men vaak zeggen:
“In hoe een wereld leven we nu, overstromingen, aardbevingen met 50.000 doden, mijninstorting en oorlogen die maar blijven duren. Is er nog een God die de mensen liefheeft”. Is de Heer ons nog nabij? En toch…
De Heer ben ik zeer dankbaar, hier en nu te mogen getuigen. Dagelijks dank ik de Heer voor zijn Liefde en Barmhartigheid. Steeds blijft Hij wonderen doen te midden van zijn volk.
Ik geef u mijn getuigenis opdat allen mogen weten dat Jezus leeft en dat Hij nog wonderen doet zoals tweeduizend jaar geleden.
Voor vierenveertig jaar, had ik erg veel last van hoestaanvallen en ademhalingsmoeilijkheden. De apotheker bestormde ik om allerlei middeltjes te halen, maar niets bracht beterschap. Mijn humeur naderde het nulpunt en aan alles begon ik te twijfelen. Nochtans in de hall thuis hangt er een poster waarop vermeld staat “GOD IS LIEFDE”. Iedere keer ik daar voorbij moest, las ik het onwillekeurig en toch hoe langer hoe meer begon ik daar nu ook aan te twijfelen. Volgens mij had de Heer iedereen lief, behalve mij voor het ogenblik.
Mijn toestand werd gaandeweg erger, totdat ik niet meer kon gaan werken.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, waar de dokters mijn geval in behandeling namen. Röntgenfoto’s werden gemaakt en klieren werden hier en daar weggenomen. Mijn zenuwen stonden gespannen, en de spanning rondom mij was te snijden en bidden was ook zeer moeilijk.
Pater Jan Leen, zaliger, kwam mij in het ziekenhuis bezoeken en wist aan geen kanten mij tot andere gevoelens te brengen. Hij wees mij er wel op om de nota’s van het onderricht ‘Bidden voor genezing’ eens terug goed te lezen. Samen met nog enkele zussen en broers van de gebedsgroep, begon hij te bidden rond mijn bed. Ik had het gevoel dat ik daarbuiten stond of lag tenminste, want meebidden kon ik niet.
Na het gebed, zei Pater Jan: “Wees gerust Godelieve, als de dokters de behandeling beginnen, zal het hoesten ophouden”.
In de dagen die daarop volgden, werden de onderzoeken verdergezet. Doch in mij bonsde mijn hart van onmacht en onzekerheid. Alles in mij was opstandig.
Ik voelde me hulpeloos…en de onderzoeken bleven duren. Uiteindelijk verklaarden de dokters de diagnose “Ziekte van Hodgkin” dit is een ontsteking van lymfklieren (een vorm van bloedkanker).
Op het tv-journaal had ik die term Ziekte van Hodgkin gehoord. De Sjah van Iran was uit zijn ballingsoord naar Amerika gevlogen om hiervoor behandeld te worden. Ik leed dus aan een keizerlijke ziekte. Maar na enkele weken hoorden ik in het nieuws dat de Sjah na een medische behandeling in de Verenigde Staten overleden was. Voor mij was dat niets opbeurend want als de Sjah, die alle voorname dokters kon raadplegen,…. en waar stond ik dan?

Na 3 maanden onderzoeken en proeven, besloten de dokters over te gaan tot een operatie en de milt weg te nemen.

Door het gebed, het geloof en vertrouwen van zussen en broers, kon ik het verlangen uitdrukken, om het sacrament van een algemene verzoening te ontvangen en om in bijzijn van mijn moeder en van zussen en broers van de gebedsgroep en het sacrament van de zieken te krijgen. Dit gebeurde thuis tijdens een Eucharistieviering. Die Eucharistie verliep in grote verbondenheid met de Heer en met elkaar. In nood ervaarde ik de Kracht en de Genade van die sacramenten. Na de communie werd mij, onder algemeen handoplegging en gebed het sacrament voor de zieken toegediend. Wat ik op dat moment voelde en beleefde, is moeilijk onder woorden te brengen, doch een grote warmte kwam in mij op en wat meer was, het kwam juist vanuit de zieke plek – de milt- naar buiten toe.
Op dat ogenblik kreeg ik dan ook een woord uit de schrift van Lucas 5,17-24.
17Toen Jezus op zekere dag onderricht gaf, zaten er ook farizeeën en wetgeleerden bij, die gekomen waren uit alle plaatsen van Galilea en Judea en uit Jeruzalem. En de kracht des Heren deed Hem genezingen verrichten.  18Op dat ogenblik kwamen er enige mannen aan die op een bed een verlamde man met zich meedroegen. Zij trachtten hem binnen te brengen en voor Jezus neer te leggen.  19Maar omdat ze vanwege de menigte geen weg vonden waarlangs ze hem konden binnenbrengen, gingen ze het dak op en lieten hem met bed en al door een opening in het tegel dak midden tussen het volk zakken, voor de voeten van Jezus.  20Toen Jezus hun geloof zag, zei Hij: ‘Vriend, uw zonden zijn u vergeven.’  21Maar de Schriftgeleerden en farizeeën vroegen zich af: ‘Wat is dat voor iemand, die zo godslasterlijk spreekt? Wie anders kan zonden vergeven dan God alleen?’  22Jezus wist, dat zij zo redeneerden en sprak tot hen: ‘Wat redeneert gij toch bij uzelf?  23Wat is gemakkelijker te zeggen: uw zonden zijn u vergeven; of te zeggen: sta op en loop?  24Welnu, opdat ge zult weten, dat de Mensenzoon macht heeft op aarde zonden te vergeven’ – en nu sprak Hij tot de lamme: ‘Ik zeg u, sta op, neem uw bed op en ga naar huis.’  25Onmiddellijk stond hij voor aller ogen op, nam het bed waarop hij gelegen had mee en ging God verheerlijkend naar, huis.  26Iedereen stond er versteld van en ze verheerlijkten God; vol ontzag zeiden zij: ‘Wij zijn vandaag van ongehoorde dingen getuigen geweest.’ 
Dit was een passage die ik al verschillende keren had gekregen, maar nog nooit had het zoveel indruk op mij gemaakt. Dikwijls luisteren of ontvangen we maar half. Ook wij hebben meer ontmoeting met, en aanraking van de Heer nodig. Daarvoor moeten we leren stil te worden, om het Woord, de Heer zelf, in zijn volheid te kunnen ontvangen en ontmoeten, zodat het ons kan omvormen en transformeren in Gods liefde. Door het sacrament en de gebeden van zussen en broers, werd alles in mij rustig en was het of ik die warmtegloed niet dragen kon en dat ik zou bewusteloos vallen. Deze ervaring had ik nog eens als zussen en broers thuis kwamen bidden in diezelfde week. In uiterste nood kwamen de zussen en broers van de gebedsgroep me bezoeken en gaven me hun bemoediging, hun vriendschap en vooral in gebed brachten ze mij bij de Heer. Zoals die vier dragers in de tekst van Lucas.
De Vader, de Zoon en de Heilige Geest leven in ons. Op de een of andere manier kan door dit leven opgewekte kracht voortvloeien en gedeeld worden en van de ene mens naar de andere stromen door in gebed die andere aan te raken. In ieder van ons zijn gebieden waar ziekte, luiheid en dood aan het werk zijn, geestelijk, emotioneel en lichamelijk. Maar wanneer een gemeenschap van zussen en broers – de dragers – gezamenlijk bidden, kunnen het leven, de liefde en de genezende kracht van Jezus op de zieke worden overgebracht. Die avond vatte ik het plan op om voor de behandelende geneesheren te bidden opdat zij werkelijk als instrument van de Heer zouden mogen gebruikt worden om zijn plan voor mij uit te voeren.
Rustig en kalm…vol overgave met enkel de Communie als voedsel werd ik dan op de vrijdag voor Pinksteren geopereerd. Die dag wist ik dat er in groep mensen voor mij zouden bidden. De eerste dagen na de operatie waren moeilijk…met buisjes langs de neus naar de maag…en daarbij de pijn van de operatie en toch nog maar altijd hoesten. Wat moest er nu nog gebeuren voor de behandeling zou beginnen?
Na drie weken, kreeg ik de 1 ste baxter (behandeling met chemotherapie).
Pas de dag daarna werd ik me ervan bewust dat het hoesten opgehouden was – zoals Pater Jan gezegd had. Het waren telkens 2 baxters per maand. Na 12 baxters, zou ik nog moeten bestraald worden, volgens de dokters. Maar het gebed van zussen en broers was zo krachtig en vol liefde, dat de bestralingen konden weggelaten worden. Hoe langer het zieke onder de bestraling van Gods genezende Kracht wordt gehouden, des te meer de zieke cellen worden gedood. Het nadeel met bestraling in het ziekenhuis is natuurlijk, dat er ook gezonde cellen worden gedood; de behandelingen moeten dus tamelijk kort zijn, opdat de gezonde lichaamsweefsels niet al te zeer beschadigd worden. Daarentegen is het geweldig dat bij het gebed, er geen gevaarlijke bijverschijnselen zijn.
Het is dan pas in november 1981, dat ik van de dokter te horen kreeg dat mijn bloed en al mijn zieke celletjes terug helemaal gezond waren.
Wanneer de Heer het lichaam geneest, wordt de hele persoon door Hem aangeraakt. In het woord van Lucas gebeurde alles misschien in een kortere tijd.
Ik kan de Heer niet genoeg danken voor hetgeen Hij mij heeft laten ondervinden toen, nu en al die jaren. Ook moet ik de Heer dankbaar zijn dat Hij het gebed van zussen en broers, mijn dragers, heeft gehoord en verhoord en dat Hij hen in mijn omgeving heeft gebruikt als instrument van zijn Liefde om mij weer meer te laten geloven en te vertrouwen in Zijn genezende Liefde.
Dank U wel, Heer, dat U in Uw barmhartigheid ons elke keer opnieuw vergeeft en de relatie met U hersteld wordt.
Dank voor de kracht en de genade die U ons geeft om met vertrouwen onze weg verder te gaan. Amen, Halleluja!!
Godelieve Vergaelen.

---

Jezus geneest van een depressie
Getuigenis op de pinksterviering van 6 juni 2022

Jarenlang leed ik onder een grote depressie. Ik zag geen sprankeltje licht meer. Het leven had voor mij elke zin verloren. De levensvonk was weg. ‘s Morgens stond ik op en keek  wanhopig  op tegen de berg van de nieuwe dag. Uitkijkend naar de nacht, slapen dat is wat ik wilde.

Dit veranderde helemaal door een krachtig optreden van Jezus zelf. Die dag begon net als alle andere dagen, even kleurloos. Ik zat in de zetel en iemand las mij voor uit een boek van kardinaal Danneels. Ik zat daar niet echt op te wachten. Integendeel zelfs. Maar uit respect voor de lezer , liet ik het maar gebeuren. Opeens hoorde ik de woorden:

“Wat je in je leven ook hebt gedaan, Jezus vergeeft altijd”

Ik dacht toen: zou dat ook voor mij zijn? Toen gebeurde er iets buitengewoons. Ik hoorde Jezus in mij zeggen: “Ja, ook voor jou”.

Op datzelfde ogenblik, werd ik helemaal bevrijd van jarenlange opgekropte angsten, boosheid, droefheid, schuldgevoelens… Ik werd als het ware omhoog getild door een liefdevolle kracht en ervoer een onbeschrijfelijke vreugde, vrede, vrijheid en een groot vertrouwen. Ik voelde mij helemaal herboren, helemaal nieuw van binnen. Dadelijk was er het verlangen om naar buiten te treden en te getuigen van Jezus’ liefde.

Tijdens een wandeling ontmoette ik een gelovige vrouw. Zij nodigde mij meteen uit om deel te nemen aan een gebedsavond van de charismatische vernieuwing Op dat moment voelde ik mij daar helemaal niet toe aangetrokken. Korte tijd nadien ontmoette ik diezelfde vrouw en in stilte zei ik tegen de Heer: “Hopelijk gaat ze niet weer beginnen over die charismatische gebedsgroep”.  Ze begon dus toch. Uiteindelijk ben ik, om haar tevreden te stellen, toch mee gegaan.

Nu ben ik de Heer bijzonder dankbaar dat Hij mij in contact bracht met de charismatische vernieuwing. Daar kreeg ik een nieuwe Vriend bij: de Heilige Geest. Terecht wordt Hij de Vernieuwer genoemd. Ik voel mij telkens vernieuwd in het samenzijn met de gebedsgroep. Door de sterke lofprijzing, getuigenissen, onderricht, het Woord, de voorbeden…

Heel in het bijzonder richt ik mij tot de jongeren. Wees niet bang om Jezus als Vriend binnen te laten in jullie leven. Hij wil jullie zo graag vervullen met Zijn Liefde en Vreugde. Geef Hem die kans.

In een tijd waarin het helemaal niet meer vanzelfsprekend is om te geloven en in een wereld die begint te lijken op een jungle, durf ik vrijuit te getuigen van de grote kracht van Jezus’ liefde. Want …

Jezus is de bron van het Leven, geeft vorm en smaak aan mijn leven.

---

De Heer geneest en Hij maakt vrij

Als jong kind werd ik reeds geconfronteerd met pornografie. Mijn vader bracht wekelijks een tijdschrift mee met afbeeldingen van naakte vrouwen. Dat blad stak gewoon tussen de kranten. Vanaf die tijd was mijn aandacht gewekt en dit speelde mij meer en meer parten tijdens mijn puberteit, later tijdens mijn studentenjaren en ook verder toen ik gehuwd was.

Ik huurde en bekeek stiekem, zonder medeweten van mijn echtgenote, pornografische video’s en later met de komst van personal computer en het internet werd de verslaving steeds erger. Ik werd ook verslaafd aan zelfbevrediging en de intimiteit binnen ons huwelijk begon daaronder te lijden. Ik voelde er me helemaal niet goed bij, temeer omdat ik actief geëngageerd was in de kerk. Dit heeft meer dan 50 jaren geduurd…

Ik heb vaak wanhopig gebeden en gevraagd of God mij wilde bevrijden van deze verslaving.

Door omstandigheden ben ik in contact gekomen met de Charismatische Vernieuwing. Daar hoorde ik spreken over kwetsuren, bindingen en banden met het voorgeslacht.

Er kwam terug hoop.

Ik ben vaak gaan biechten, steeds met schaamte om opnieuw dezelfde zonde te moeten biechten. Maar ik ervaarde in de biecht Gods liefdevolle barmhartigheid.

God liet me niet los!

Vorig jaar in september was ik aanwezig tijdens de genezingsdienst in deze kerk. Er kwam een woord van kennis:

“Je zult verlost worden van jouw verslaving en je zult ervaren tegen volgende genezingsdienst dat je vrij bent”.

In maart van dit jaar, tijdens de volgende genezingsdienst, kon ik met vreugde terugblikken op een periode dat ik als het ware “uit de woestijn terug aangekomen was in het beloofde land”.

Vandaag, een jaar later, kan ik met stelligheid bevestigen:

Ik ben definitief vrij. Alleluja !!!